anneannem bunama alzheimer arasındaki ince çizgide bir süredir. Gençliğinde çok güzel, çok alımlı, yolda yürürken herkesin dönüp baktığı bir kadınmış. Zaten çocukken de aristokrat bir ailenin küçük prenseslerindenmiş. Sonra bir gün görkemli ahşap köşklerinde yangın çıkmış ve pijamalarıyla sokakta tüm mal varlıklarının, tüm şatafatlarının kül olmasını izlemişler. Sonra fakirlikten dikiş dikmeye başlamış, bu arada sürekli hasta, mızırdanan, sert, asabi ama çok güzel bir kadın olmaya devam etmiş. evlenmiş, kocası ölmüş , sonra başka bir sürü adam ona aşık olmuş filan...tam trajedi. Benim onu ilk hatırladığım zamanlarda da biraz melankolik ve hala sert mizaçlı bir kadındı. Ama şimdi bambaşka bir halde. Hayatta kafasına taktığı hiç birşey yok çünkü hiçbir şeyi üzülmeye başlayacak kadar uzun hatırlamıyor. Şekerim bir söyle bakiim kaç yaşındayım ben diye sorunca, cevabı hep 13 oluyor. aa çık çık diye ısrar edince, 18'e kadar zorla gidip sonra ooo yok daha neler kandırıyorsunuz beni 13 sün işte diyor yüzüme baka baka. annemi de 30 yaşında sanıyor zaten heralde kendini de 50. Evin neresinde olursam oluyim, bir yerde bir açık cam kapı olabileceği, ve ordan benim sırtıma eseceği hayattaki en büyük korkusu. en byük arzusu da okulumu bitirmem, tabiki ben artık ısrar etmiyorum mezun olduğum konusunda. çerçevelenmiş kepli fotoğraflar bile kar etmiyor.

tek bir şey var unutmadığı. ilk kocasından bir hayli zaman sonra aşık olup evlendiği kocası yani benim bildiğim dedem. oraya her gittiğimde, bir insanın nasıl olupta kocasına hala bu kadar aşık olabileceğini anlamaya çalışıyorum. Gözünü üstünden ayırmıyor, yandaki komşudan kıskanıyor, bir dakika yanından ayrılmıyor şaka gibi. geçen sabah dedem mutfakta onu hüngür hüngür ağlarken bulmuş ve sonunda olay anlaşılmışki alyansını kaybetmiş. delice ağlıyor bunun için. ben elimden bir dakika çıkarmam onu, nereye gitti diye. sonra bulunuyor tabi ve düşmesin diye parmağına bantlıyor alyansını.

ne garip bir şey bu. idrak sınırlarımın dışında sanırım ve asla anlayamayacağım.